Święta Wielkanocne to niewątpliwie jedno z najradośniejszych wydarzeń w ciągu liturgicznego roku. Może nie są obchodzone w aż tak szerokim gronie, jak Boże Narodzenie, ale tak jak zimą zasiadamy wspólnie z rodziną do kolacji, tak wiosną rozpoczynamy nowy okres tradycyjnym śniadaniem spożywanym w gronie najbliższych.
Nie wszystko jajko co się święci
Jedną z tradycji związaną z przygotowaniami do obchodów Świąt Wielkanocnych jest święcenie pokarmów w kościołach, odbywające się w Wielką Sobotę. W tym dniu ulice przemierzają całe rodziny z dziećmi dzierżącymi w swych rączkach wiklinowe koszyczki, zawierające najróżniejsze potrawy, przeznaczone do spożycia na następny dzień podczas uroczystego śniadania. Obok tradycyjnego mazurka, białej kiełbaski, jajka i innych porannych smakołyków, w podróży wiklinowym transportem często udział biorą puszyste, ozdobne kurczaczki i czekoladowe zajączki, którym towarzyszą nierozerwalne ze świąteczną tradycją cukrowe baranki wielkanocne.
Baranki wielkanocne — ozdoba z przesłaniem
Chociaż postać młodego baranka w pierwszej chwili kojarzyć się może z cudem odradzającego się życia, należy pamiętać, iż korzenie tego symbolu sięgają początków Starego Testamentu. Tam po raz pierwszy czytamy o doskonałej ofierze składanej przez Żydów z tego zwierzęcia. Stąd też wywodzi się tradycja przedstawiania zmartwychwstałego Chrystusa jako baranka i nazywanie go Barankiem Bożym. Pamiętajmy, że tak jak podczas wigilijnej kolacji towarzyszy nam Dzieciątko w żłóbku, tak i w czasie wielkanocnego śniadania spogląda na nas Zmartwychwstały pod postacią łagodnego baranka.